Η απεργία δεν είναι θεμελιώδες δικαίωμα

... έκρινε το ευρωπαϊκό δικαστήριο στις
υποθέσεις Viking και Vaxholm.

Παρόλο που η συγκεκριμένη είδηση είναι
εκτός θεματολογίας, δεν μπορούμε παρά να
σταθούμε, καθώς ανατρέπεται νομολογία
δεκαετιών.

Αναδημοσιεύουμε απόσπασμα από άρθρο του
Ρούσσου Βρανά από την εφημερίδα Τα Νέα 26
Μαρτίου 2008

Τρία σημαντικά...
... πράγματα συνέβησαν τον περασμένο
Δεκέμβριο. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε
πως η απεργία δεν είναι θεμελιώδες
δικαίωμα (υπόθεση Viking και Vaxholm). Το
Ευρωσύνταγμα, το οποίο πριν από τρία χρόνια
αποδοκιμάστηκε από τους ευρωπαϊκούς λαούς,
αναβαπτίστηκε με πολλές φανφάρες σε
«Συνθήκη της Λισαβώνας» και περιφέρεται
στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για επικύρωση.
Και οι Ευρωπαίοι ηγέτες υιοθέτησαν τη
«flexicurity». Αυτή η παράξενη λέξη δίνει μια
απατηλή υπόσχεση: πως αν οι εργαζόμενοι
αποδεχτούν την ευελιξία (flexibility) στην αγορά
εργασίας, δηλαδή το δικαίωμα του εργοδότη
να προσλαμβάνει ή να απολύει όσους και όπως
θέλει, τότε θα έχουν ασφάλεια (security) στη
δουλειά τους. Σήμερα πια είναι φανερό πως η
πρόθεση των αρχιτεκτόνων αυτής της
παράδοξης και αντιφατικής ιδέας είναι να
υπονομεύσουν τις συλλογικές συμβάσεις.
Στην υπόθεση των σκανδιναβικών
επιχειρήσεων Viking και Vaxholm, γράφει ο Μπράιαν
Ντένι στη βρετανική εφημερίδα «Τρίμπιουν»,
το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δεν δικαίωσε την
απεργία των συνδικάτων. Ήταν μία επίθεση σε
ένα δικαίωμα που είναι νομοθετικά και
συνταγματικά κατοχυρωμένο στις
σκανδιναβικές χώρες. Αυτό το δικαίωμα
είναι ασυμβίβαστο με τους κανόνες της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμφωνα με τους οποίους
«η ομαλή λειτουργία της αγοράς» υπερισχύει
κάθε δικαιώματος. Έτσι υπάρχει σήμερα πια
νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου
σύμφωνα με την οποία οι ευρωπαϊκοί κανόνες
για την ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών,
υπηρεσιών, κεφαλαίου και εργασίας παρέχουν
στις ιδιωτικές επιχειρήσεις προστασία από
τις απεργίες των συνδικάτων: «Περιορισμοί
μπορούν να τεθούν στην άσκηση θεμελιωδών
δικαιωμάτων, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στην
οργάνωση της αγοράς».
Η «flexicurity»...,
... οι αντεργατικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού
Δικαστηρίου και οι ευρωπαϊκοί κανόνες για
την «ελεύθερη κυκλοφορία» είναι τα τρία
εργαλεία με τα οποία διεξάγεται σήμερα η
χειρότερη επίθεση εναντίον των
εργαζομένων εδώ και μία γενεά. Μαζί με το
άρθρο ΙΙΙ147 που επιβάλλει μαζικές
ιδιωτικοποιήσεις σε κάθε τομέα
οικονομικής δραστηριότητας, είναι
ενσωματωμένα και τα τρία στο «νέο»
Ευρωσύνταγμα, το οποίο δίνει στην
Ευρωπαϊκή Ένωση έναν μόνιμο
νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό.
Μea culpa...
... Η στήλη είχε αρχικά αντιμετωπίσει
ευμενώς την ιδέα του Ευρωσυντάγματος, με το
σκεπτικό πως μπορεί κανείς να αποσπάσει
περισσότερα συμμετέχοντας σε μια
διαδικασία παρά μένοντας μακριά της. Οι
εξελίξεις όμως απέδειξαν πως αντί να είναι
ένας χάρτης δικαιωμάτων, αυτό το
«συνταγματικό» κείμενο δεν είναι παρά το
καταστατικό σε ένα νεοφιλελεύθερο μαγαζί,
που κρατάει τις πόρτες του ορθάνοιχτες για
τους εργοδότες, ενώ για τους εργαζομένους
έχει κρεμάσει την επιγραφή «Κλειστό».